Εσείς γνωρίζετε το Usenet; Πρόκειται για μια παμπάλαια υπηρεσία, της εποχής του ARPANET. Αναπτύχθηκε για την ανταλλαγή μηνυμάτων αλλά, τώρα, ανάμεσα σε ειδήσεις και απόψεις επί παντός επιστητού, φιλοξενεί *και* αρχεία! Aν τα torrents σάς φαίνονται μπανάλ, ήρθε ο καιρός να στραφείτε στο Usenet και να απολαύσετε την απίστευτα υψηλή του ταχύτητα 😉

Γύρω στα δέκα χρόνια πριν από την εμφάνιση του web, υπήρχε μια υπηρεσία που επέτρεπε στους χρήστες να επικοινωνούν ελεύθερα κι από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Η εν λόγω υπηρεσία δεν χρησιμοποιούσε το Internet εκείνης της εποχής, το λεγόμενο ARPANET, αλλά βασιζόταν στη διασύνδεση των ακαδημαϊκών συστημάτων. Αναφερόμαστε στο Usenet, που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως τον παππού των σημερινών forum. Η δομή του Usenet μοιάζει με εκείνη των σημερινών discussion boards, αλλά ο τρόπος μεταφοράς των μηνυμάτων θυμίζει τo email. Ακόμη και σήμερα, 33 χρόνια μετά, το εν λόγω σύστημα υπάρχει και λειτουργεί άψογα! Σε αυτό το άρθρο θα γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω και θα πούμε δυο λόγια για την ιστορία και για τη λειτουργία του Usenet. Επιπρόσθετα, θα αναφέρουμε τις κατηγορίες στις οποίες χωρίζεται το περιεχόμενό του, ενώ θα δούμε πώς μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε αυτό. Τελικά, θα μάθουμε γιατί μετά από τόσα χρόνια υπάρχει κόσμος, που *πληρώνει* για να έχει πρόσβαση στο Usenet!

Τι είναι το Usenet;

Ως Usenet μπορούμε να ορίσουμε ένα σύνολο από servers σε ολόκληρο τον πλανήτη, που επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του Network News Transfer Protocol (NNTP). Οι χρήστες που συνδέονται σε κάποιον server στη μακρυνή Ασία, βλέπουν τα μηνύματα όλων των χρηστών, από όλες τις χώρες και όλους τους servers. Φανταστείτε το σαν έναν τεράστιο, παγκόσμιο πίνακα ανακοινώσεων. Σε γενικές γραμμές, για να δει κανείς τα μηνύματα αυτού του πίνακα χρειάζεται έναν newsreader. Στα πρώτα χρόνια της υπηρεσίας, κάθε χρήστης ήταν ταυτόχρονα *και* server. Αυτό γινόταν γιατί οι συνδέσεις τότε δεν ήταν καθόλου σταθερές και το bandwidth ήταν εξαιρετικά περιορισμένο. Έτσι, τα διάφορα μηνύματα έπρεπε να διατηρούνται τοπικά, ενώ ο συγχρονισμός τους γινόταν αυτόματα και σταδιακά, όταν και για όσο υπήρχε σύνδεση. Προφανώς, οι χρήστες σήμερα δεν χρειάζονται τον δικό τους server. Σήμερα αρκεί η σύνδεση σε κάποιον πάροχο Usenet, ο οποίος αναλαμβάνει και όλη τη διακίνηση των μηνυμάτων. Αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να βρούμε τα μηνύματα που μας ενδιαφέρουν μέσα σε αυτόν το χαμό;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο deltaHacker 021 (τεύχος Ιουνίου 2013).