Πριν μερικά (5) χρόνια, με κάποια εξαρτήματα που είχα διαθέσιμα, έφτιαξα ένα απλό μηχάνημα κυρίως για να παίζω με διάφορα προγράμματα και διανομές Linux. Αυτό το σύστημα είχα αποφασίσει να το βάλω σε ένα συρτάρι από την συρταριέρα του γραφείου μου κυρίως λόγω θορύβου αλλά και διαθέσιμου χώρου. Το μηχάνημα ζει εκεί ακόμη και τώρα (πλέον αναβαθμισμένο πλήρως), σχεδόν τρία (ή τέσσερα;) χρόνια μετά. Meet the συρταρόπισο!

Αυτό που με χάλαγε κυρίως ήταν πως το ήθελα για αρκετές δουλειές, τελείως άκυρες μεταξύ τους. Το μηχάνημα δεν έκανε κάτι σημαντικό, αλλά πολλές χαμαλοδουλειές. Το να έχεις ένα σύστημα που ταυτόχρονα τρέχει lighttpd, Apache, μερικά τελείως άκυρα service, κάποια τοπικά mirror του Ubuntu και του Maemo μαζί με μερικά backup και διάφορα άλλα που ούτε καν θυμάσαι σίγουρα σου προκαλεί έναν μικρό πονοκέφαλο και λίγο τρεμόπεγμα στο μάτι. Ήθελες να ξηλώσεις κάτι πρόχειρο και έμεναν πίσω δεκάδες αρχεία, διασκορπισμένα μέσα σε όλο το σύστημα. Όλα αυτά φυσικά αν ήσουν τυχερός και δε χάλαγες κάτι, το οποίο θα έπρεπε να φτιάξεις (απ’ την αρχή) για πολλοστή φορά. Βαρέθηκα, το παράτησα και τελικά κατέληξα να χρησιμοποιώ virtual machines στον κεντρικό μου υπολογιστή.

Το δεύτερο αρνητικό αυτό του μηχανήματος ήταν ο σκληρός δίσκος. Ένας σχετικά παλιός Maxtor, με 80GB χωρητικότητα που γύρναγε στις 5400 στροφές. Ο εν λόγω σκληρός έβγαζε μια απίστευτα ενοχλητική συχνότητα όταν δούλευε, ίσως γιατί λειτουργούσε στις 5400 στροφές και όχι στις συνηθισμένες για desktop σκληρούς, 7200. Δεν έκανε αυτό το συνηθισμένο ήχο που βγάζουν οι (παλιοί) δίσκοι, αλλά έναν ήχο που δεν είχα ξανασυναντήσει και είμαι σίγουρος κανείς δεν έχει ξανασυναντήσει. Ο σκληρός αυτός ή είχε προσωπικότητα ή ήταν αρκετά γερασμένος. Το συρτάρι έκοβε αρκετά αυτό τον ήχο αλλά και πάλι σε ησυχία ήσουν σίγουρος ότι κάπου ακούγεται ένας υπολογιστής και μάλιστα παλιός.

Το πρόβλημα αυτό λύθηκε από ένα φίλο που μου χάρισε μερικούς παλιούς δίσκους, μερικούς χαλασμένους και μερικούς στα πρόθυρα, κατά τα λεγόμενα του. Δεν είχα κάτι να χάσω, βαριόμουνα και αποφάσισα να δοκιμάσω έναν από αυτούς. Ο σκληρός ξεκίνησε μια χαρά σε μια εγκατάσταση Windows 7 (από τον παλιό ιδιοκτήτη) αλλά μετά από μερικά λεπτά λειτουργίας άρχισε το κλασικό “tick-of-death” και το σύστημα κρέμαγε. Δεν είχα κάτι να χάσω και ξεκίνησα αμέσως εγκατάσταση CentOS 6.3 πάνω του. Ο σκληρός λειτουργεί πλέον 3 βδομάδες χωρίς να έχει ξανακολλήσει από τότε. Μαγεία; Τύχη; Παίζει ρόλο το LVM του CentOS; Σίγουρα δε θα εμπιστευτώ σοβαρά αρχεία πάνω του αλλά κέρδισα 250GB στο συρταρόπισο και ησυχία στο δωμάτιο.

Η εγκατάσταση του CentOS δεν ήταν τυχαία. Θα μπορούσα να περάσω Ubuntu ή τέλος πάντων Debian και να αφήσω το συρταρόπισο στην ησυχία του. Μια λύση στο πρόβλημα μου είναι το virtualization, δηλαδή πολλά λειτουργικά πάνω σε έναν υπολογιστή. Ο λόγος που το παράτησα μετά από λίγο καιρό δηλαδή. Το μηχάνημα δεν είναι πολύ δυνατό, μόλις δύο πυρήνες στο 1.6GHz και 2GB RAM. Επιπλέον ο επεξεργαστής δεν υποστηρίζει το σετ εντολών Intel VTx (Vanderpool) οπότε το κλασικό virtualization απλά δε θα δουλεύει (τόσο καλά). Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι το OpenVZ, μια τεχνολογία αρκετά διαδεδομένη και γνωστή σε αυτούς που ασχολούνται με VPS. Και αυτό έγινε τελικά.

Για την ώρα το μηχάνημα λειτουργεί κάτι παραπάνω από άψογα, με μέτριες θερμοκρασίες και χωρίς καθόλου φασαρία! Θα πέσει λίγο ζόρισμα για να βρω τα όρια του, αλλά ίσως κάποια άλλη φορά.